…

W sumie do tego wpisu zbierałam się dwa tygodnie. Po pierwszych dwóch wesołych tygodniach listopada nastały dwa smutne.

15 listopada samochód potrącił moją ukochaną “ciocię Bysię”. Niestety sprawca nawet się nie zatrzymał a ciocia zmarła zostawiając troje dzieci. Dorosłych dzieci, bardzo bliskich mi osób. Na pogrzeb jechaliśmy aż na Śląsk. Okropna jest świadomość, że ktoś kto zabił tą ukochaną przez nas kobietę chodzi bezkarnie po tym świecie. Zastanawiam się co czuje, czy w ogóle coś czuje?

Generalnie miałam te wszystkie przemyślenia zachować tylko dla siebie ale wydarzenia dzisiejszego dnia rozwaliły mnie na łopatki totalnie. Po obiedzie pojechaliśmy spędzić miło czas z rodzinką na Wrocławskim Rynku. Miało być wesoło, pachnąco, migocząco, świecąco, jednak początek tej wyprawy przyprawił mnie o mały szok. Zawsze podczas imprez, które odbywają sie w centrum, jest kłopot z parkowaniem w samiusim centrum. Licząc na cud wjechaliśmy w uliczkę bardzo blisko Rynku. Nasze przewidywania okazały się trafne i nie było tam miejsca do zaparkowania. Cyk wsteczny i jedziemy. Niestety zostało nam to skutecznie utrudnione. Auto za nami niestety musiało się wycofać do samego początku uliczki żebyśmy my mogli wyjechać. Jednak facet uparcie nie chciał tego zrobić. Najpierw mój małż i ten facio otworzyli szyby, padło parę niewybrednych słów z każdej strony. nagle facet wysiadł ze swojego auta i podszedł do naszego samochodu i zaczął krzyczeć na Piotra, po chwili rzucił się do bicia. Piotr podniósł szybę i dobrze, że mieliśmy zablokowane drzwi to nic chłop nie mógł nam zrobić. Pieklił sie strasznie a w między czasie z samochodu zaparkowanego na chodniku wysiadł ochroniarz z jakiejś tam firmy. Pieklący sie facet całą swoją złość przelał na tego ochroniarza, który tylko zwrócił mu uwagę, żeby przestał się wydzierać i wycofał auto żeby wszyscy mogli się rozjechać. Facet był tak pobudzony, że rzucił sie na ochroniarza, bił go po głowie, kopal jego auto. No wariat totalny. w pewnym momencie – nie wiem jak i skąd – w rękach tego wariata pojawiła się broń. No kurcze prawdziwy pistolet. Tak mnie zatkało, że nie wiedziałam co mam zrobić. Maja zaczęła płakać, że się boi Ewa chciał kłaść się na podłodze auta. Siedzieliśmy jak zaczarowani i obserwowaliśmy jak facet dwa metry od nas wymachuje bronią. Powiem tak. Chyba nigdy się tak nie bałam. Niedobrze mi się zrobiło ze strachu. Trwało to w sumie chwilkę po czym wariat oddał pistolet ochroniarzowi kopiąc jego auto i coś wrzeszcząc. Na to wszystko pojawił się trzeci mężczyzna. Mieliśmy zamknięte szyby to nie słyszeliśmy co mówi, ale wariat wsiadł do auta i zaczął się cofać. Otworzyliśmy okno i z rozmowy pomiędzy tym trzecim a ochroniarzem wywnioskowaliśmy, że to chyba był policjant. Już nie chciałam nic więcej słuchać, wiedzieć i czekać na rozwój akcji. Zabraliśmy się i pojechaliśmy zaparkować na dachu galerii. Idąc na jarmark cała nasza czwórka milczała. Dłuższą chwilę musiało to potrwać zanim się otworzyliśmy na otaczający świat i atrakcje w około.

No i tak człowiek nie wie co go czeka każdego dnia. Ciocia wyszła po bułki i 30m od swojego domu jakiś wariat pozbawił ją życia. Ja nie chcę myśleć co by się mogło dziś stać gdyby ten wariat zaczął strzelać z tej broni.

Dziś zdjęć nie będzie, bo są na fejsie. Nasze sweetfocie rodzinne z promiennym uśmiechem jak już znów potrafiliśmy się uśmiechać. Obiecuję w najbliższym czasie wpis bardziej włóczkowo robótkowy. Dużo robię, ale światło jesienne jest tak beznadziejne, że niczego nie mam pofotografowane.

Wygadałam się – chyba trochę mi lepiej, może jeszcze lampka wina lub grzane piwko skutecznie wymaże to zajście z mojej głowy.