bo tu nie chodzi by wygrać…

… ważne by grać. Grać swoją capoeirę.

Za nami bardzo intensywny weekend. Najbardziej dla Mai. Po całym roku nastał wreszcie czas na spotkanie ze swoim mestre z Brazylii. Co roku przyjeżdżają instruktorzy i mistrzowie, by w uroczystym roda dać swoim uczniom nowe stopnie.

Trzy dni intensywnych warsztatów i mnóstwa wrażeń.

Lekcja pokazowa na placu przed kościołem Marii Magdaleny

Obserwując z bardzo bliska jak robią to profesjonaliści dopiero zdałam sobie sprawę jak bardzo niebezpieczną jest ta sztuka. Jednym ruchem, jednym umiejętnym kopnięciem można skutecznie pozbawić przytomności przeciwnika, a nawet zabić.

Ja tam raczej na technice się słabo znam, ale wizualnie ładnie to wszystko razem wyglądało ;)

Całą niedziele spędziliśmy na sali gimnastycznej. Warsztaty, lekcje….

 

Były też przerwy na piciu, amciu i przytulasy z mamą ;)

A to wszystko po to by stoczyć walkę z mestre (założyciel szkoły, po prawej) lub innym nauczycielem

i otrzymać nowy, piękny, jeszcze pachnący świeżością sznur. Maja w tym roku ma ciemnozielony.

Z dumą oglądałam moje małe dziecko jak walczy z wielgaśnym mężczyzną ;)

Udało się. To był mega męczący weekend.

A jak myślicie co robiłam w przerwach??? ;)

A tak się jeszcze pochwalę. Ten straszny ostatni egzamin mam już za sobą. Nawet na 4,5 go zdałam ;) teraz tylko obrona została. Na te intencje zrobiłam zakupy włóczkowe hihihihi coś mi się też od tego życia należy.